هفدهم دی‌ماه ۱۳۴۶ به یادماندنی‌ترین روز تقویم برای ورزش و پهلوانی ایران است. روزی که غلامرضا تختی، نماد جوانمردی و بزرگ‌منشی، چشم از جهان فرو بست. یاد و خاطره‌اش همچنان در دل مردم زنده است و سیاست‌های مختلف نیز نتوانسته‌اند عشق و احترام به او را از دل مردم بزدایند.

میراث جاودانه‌ی تختی

درباره تختی بسیار گفته و نوشته شده است؛ از فیلم‌های سینمایی و اسناد تاریخی تا شعرها و روایات افسانه‌ای. با اینکه نزدیک به شش دهه از درگذشت او می‌گذرد، اما هیچ‌کس نتوانست مسیر او را ادامه دهد و در جوانمردی همانند او باشد. تختی نه تنها در حوزه ورزش بلکه در عرصه‌های اجتماعی نیز الگوی اخلاق و انسانیت بود.

تفاوت تختی با قهرمانان امروز

امروز ورزشکاران بیش از هر زمان دیگری بر سر زبان‌ها هستند و در رسانه‌های اجتماعی مطرح‌اند. آنها جوایز و امتیازات بسیاری دریافت می‌کنند، که بعضاً تختی خود آنها را نپذیرفت، مانند پیشنهادهای شهرداری و وکالت. اما راه تختی چیزی فراتر از قهرمانی در میادین ورزشی بود. او در مسیر کمک به مردم و رفع مشکلات اجتماعی قدم می‌گذاشت و هیچوقت از مقام و منصب برای دستاوردهای شخصی استفاده نکرد.

شخصیتی فرازمینی

تختی نیازی به برنامه‌های تبلیغاتی و توطئه‌های پشت پرده نداشت. او شبیه مردم عادی بود، و حتی مرگ نیز نتوانست این پیوند را قطع کند. تصویر او همچنان در ذهن و دل مردم باقی خواهد ماند؛ تصویری که با واقعیت‌های امروز تفاوت آشکاری دارد.

در گذر زمان، شاید نام قهرمانان امروز در حافظه جمعی محو شود، اما تختی همواره به عنوان الگویی از جوانمردی و انسانیت باقی خواهد ماند، کسی که پیش از ترک این جهان، به درجه‌ای از بزرگی و شرافت دست یافت که هرگز فراموش نخواهد شد.