نیم‌فصل نخست لیگ برتر بیست و چهارم با تغییرات زیادی در تیم‌های بزرگ و پرطرفدار همراه بود که یکی از جنجالی‌ترین و پرهزینه‌ترین بخش‌های آن مربوط به جابه‌جایی‌های خارجی‌ها و فسخ قراردادهای پرهزینه بود. بر اساس بررسی‌های انجام‌شده، چهار تیم بزرگ و مدعی فوتبال ایران، یعنی استقلال، پرسپولیس، تراکتور و سپاهان، متحمل هزینه‌های مالی بسیار زیادی به دلیل عدم موفقیت برخی از بازیکنان و مربیان خارجی خود شدند.

چهار تیم پرطرفدار و ۲۵۰ میلیارد تومان زیان از جابه‌جایی‌های پرهزینه

در حالی که هزینه‌های این تیم‌ها در جابه‌جایی‌های نیم‌فصل به حدود ۲۵۰ میلیارد تومان رسید، بسیاری از این جابه‌جایی‌ها هیچ‌گونه سودی برای تیم‌ها نداشت. در واقع، این تیم‌ها با استفاده از قراردادهای پرهزینه با بازیکنان و مربیان خارجی، دستاورد قابل توجهی نداشتند و تنها هزینه‌هایی گزاف را متحمل شدند.

تراکتور، استقلال، پرسپولیس و سپاهان، به عنوان تیم‌های بزرگ فوتبال ایران، شاهد تغییرات زیادی در نیم‌فصل اول بودند که نتیجه آن منجر به هزینه‌های گزاف برای فسخ قراردادهای خارجی‌ها شد. برای مثال، سوکول چیکالشی مهاجم آلبانیایی تراکتور که تنها چهار گل به ثمر رساند و نتوانست انتظارات را برآورده کند، با هزینه‌ای بالغ بر ۵۰۰ هزار دلار از تیم جدا شد.

استقلال و مدیریت بحران در جذب خارجی‌ها

در استقلال، هزینه‌های سنگین به دلیل جذب بازیکنان و مربیان خارجی ناموفق به وضوح دیده می‌شود. گوستاوو بلانکو، مهاجم آرژانتینی، با قراردادی ۱.۲ میلیون دلاری جذب شد، اما پس از کشمکش‌های فراوان و مشکلات مدیریتی، در نهایت به تیم فولاد پیوست. همچنین گائل کاکوتا، هافبک فرانسوی که با هیاهو به استقلال پیوست، نیز نتوانست در این تیم جا بیفتد و بعد از یک نیم‌فصل ناامیدکننده، با فسخ قرارداد و دریافت نیمی از مبلغ ۹۰۰ هزار دلار، این تیم را ترک کرد.

پرسپولیس و انتخاب‌های پرهزینه که به نتیجه نرسیدند

پرسپولیس نیز در نیم‌فصل نخست لیگ برتر، با مشکلات مشابهی مواجه شد. خوان کارلوس گاریدو، سرمربی اسپانیایی که با امید به بهبود وضعیت تیم به ایران آمد، نتوانست انتظارات را برآورده کند و تنها پس از چند ماه همکاری، در نهایت به توافق برای فسخ قرارداد رسید. هزینه‌ای که برای جدایی گاریدو و دستیارانش پرداخت شد، بالغ بر ۶۰۰ هزار دلار بود.

سپاهان و پایان همکاری با مورایس

در سپاهان، ژوزه مورایس پس از دو فصل نیمه‌موفق به توافق برای جدایی رسید. او که تنها یک جام حذفی برای تیم سپاهان به ارمغان آورد، پس از فسخ قرارداد خود، هزینه‌ای معادل ۵۵۰ هزار دلار برای باشگاه اصفهانی به جا گذاشت.

نتیجه‌گیری: هدررفت منابع و درس‌های مدیریتی

در نهایت، آنچه که از این جابه‌جایی‌ها و فسخ قراردادها مشخص است، هدررفت منابع مالی کلان است که به راحتی می‌توانست در دیگر بخش‌های تیم، به خصوص در زمینه‌های توسعه زیرساخت‌ها و جذب استعدادهای داخلی، هزینه شود. این وضعیت به ویژه در لیگ برتری که بسیاری از باشگاه‌ها توجه چندانی به تیم‌های پایه ندارند، نگرانی‌های زیادی را به همراه داشته است.

در این میان، برخی از مدیران باشگاه‌ها با انتخاب‌های اشتباه در جذب بازیکنان و مربیان خارجی، به جای استفاده از منابع محدود به توسعه زیرساخت‌ها و ارتقاء تیم‌های داخلی، به راحتی منابع مالی خود را هدر داده‌اند. این امر به‌ویژه زمانی نگران‌کننده می‌شود که بدانیم بسیاری از این جابه‌جایی‌ها با هزینه‌های بالا، نتوانسته‌اند نتایج درخور توجهی را به ارمغان بیاورند.

در نهایت، این داستان پرهزینه و پر از مشکلات مدیریتی، فرصتی است برای بازنگری در نحوه مدیریت تیم‌های فوتبال ایران و اهمیت بیشتری که باید به توسعه زیرساخت‌ها، تیم‌های پایه و همچنین انتخاب‌های هوشمندانه‌تر در جذب بازیکنان و مربیان خارجی اختصاص یابد.