در روزگاری که هنر و فرهنگ زیر فشارهای پیدا و پنهان، رمقی برای تنفس آزاد ندارند، تصمیم همایون شجریان برای برگزاری یک کنسرت رایگان، واکنش‌های متفاوتی برانگیخته است؛ از استقبال پرشور مردم تا انتقاد تند کسانی که این لحظه‌های بی‌تکلف را برنمی‌تابند.

به گزارش Kavirnews به نقل از سرویس اجتماعی، اگر همایون شجریان با همه امکانات و حمایت‌هایش اقدامی برای ایجاد لحظه‌ای ساده و هنری انجام نمی‌داد، شاید امروز با قضاوت‌های سنگین و قلم‌های پرانتقاد روبه‌رو بود. اما او با یک انتخاب ساده ــ برگزاری کنسرت رایگان ــ نشان داد صدای مردمی را می‌شنود که زیر بار مشکلات معیشتی، محدودیت‌های فرهنگی و فشارهای اجتماعی به‌دنبال روزنه امیدند.

این اجرا قرار نیست معجزه کند و یا همه مشکلات را یک‌باره بردارد، اما پیامی روشن دارد: می‌توان حتی در تنگنا، برای مردم لحظه‌ای دلخوشی ساخت. صدای شجریان که ریشه در سنت دارد و با نوآوری جان گرفته، حالا قرار است بدون بلیت‌های گران و سالن‌های خاص، در دسترس مردم قرار گیرد.

دو تصویر متضاد از یک رویداد

پیش از آغاز برنامه، واکنش‌ها در شبکه‌های اجتماعی دوگانه بوده است. گروهی از مردم ــ به‌خصوص جوانان ــ این حرکت را امیدی تازه می‌دانند و از آوردن موسیقی به میان کوچه و مردم استقبال کرده‌اند. در مقابل، عده‌ای این اجرا را به سکوت یا حتی اعتراض غیرمستقیم نسبت داده و با نگاه تردیدآمیز نقد کرده‌اند.

منتقدان اما فراموش می‌کنند که نبود چنین رویدادهایی یا تبدیلشان به میدان جدال سیاسی، تنها حال و هوای جامعه را سنگین‌تر می‌کند؛ همان جامعه‌ای که در دوران بحران‌هایی چون جنگ ۱۲ روزه، حتی شاهد همدلی‌های لازم از بسیاری از همین صداهای منتقد نبود.

نشانه‌ای از تغییر؟

پوستر این کنسرت با پرچم ایران، برای برخی معنایی فراتر از یک رویداد موسیقایی دارد. شاید پیامی ظریف به سمت تغییر نگرش‌ها و باز شدن مسیرهای تازه باشد. از زاویه‌ای دیگر، این حرکت می‌تواند مقدمه‌ای برای نزدیک‌تر شدن هنر به زندگی روزمره مردم باشد؛ هنری که از دیوارهای بلند سالن‌های ویژه عبور کرده و به کوچه‌ها رسیده است.

همایون شجریان قرار نیست تصویر تکراری پدرش، استاد محمدرضا شجریان، را بازآفرینی کند. او مسیر خود را یافته و با شناخت حال‌و‌هوای مردم، انتخابی کرده که نه از روی فخر، بلکه به نیت همراهی و همدلی است.

نیاز به لحظه‌های بی‌تکلف

جامعه پس از سال‌ها بحران، جنگ، کمبود و نابرابری، به لحظاتی نیاز دارد که بتواند بی‌واسطه با هنر نفس بکشد. این نوع برنامه‌ها نه تنها فرصتی برای لذت بردن از موسیقی، بلکه نشانی از ظرفیت هنر برای بهبود روحیه و ایجاد همبستگی اجتماعی است.

همان‌طور که هر اجرای رسمی ناگزیر از عبور از مسیرهای قانونی و مجوزهاست، این کنسرت نیز از فیلترهای خود عبور کرده و به مقصد مردم رسیده است. منتقدان شاید به نکات حاشیه‌ای بپردازند، اما واقعیت این است که مردمی که با هزار دغدغه مواجه‌اند، قدر چنین لحظاتی را می‌دانند.

این حرکت می‌تواند الگویی برای دیگر هنرمندان باشد؛ حرکتی که هنر را از حصار تشریفات آزاد می‌کند و آن را دوباره به آغوش جامعه بازمی‌گرداند. برای مردم، این تنها یک کنسرت نیست، بلکه فرصتی برای فراموش کردن موقت زخم‌ها و تردیدهاست.